In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Conchita over hoe de vreugde in de kraamweek omsloeg toen ze een telefoontje kreeg dat haar vader was overleden.

Biografie

Naam:  Conchita den  Oude
Moeder van: Jelte (jan ’18)
Leeftijd toen je moeder werd: 31 jaar
Instagram naam: @pimpampoentje

Ik verloor mijn vader in mijn kraamweek

Jelte is geboren

Het jaar begon zo mooi! Oud en nieuw brachten wij door in het ziekenhuis, ik werd ingeleid middels een ballonnetje en we mochten dus een nachtje in het MCL in Leeuwarden blijven. Best leuk om  zo eens Oud en nieuw door te brengen in het ziekenhuis, wetende dat we zo goed als zeker de volgende dag ouders zouden worden van ons eerste kindje. Na een vlotte, vrijwel pijnloze en dus zeer makkelijke bevalling werd op 1 januari onze zoon Jelte geboren. Toen we weer een beetje bij ons positieven kwamen, overspoeld door liefde, belde ik mijn ouders op om te vertellen dat ze opa en oma waren geworden van hun 5e kleinkind. Ik had een hele trotse Opa aan de lijn die niet kon wachten tot hij zijn kleinzoon kon bewonderen.

Blauwe wolk

Mijn ouders wonen in Zeeuws Vlaanderen, ikzelf ben in 2009 voor de liefde (heb nu wel een andere liefde inmiddels) naar Friesland verhuisd. De afstand is groot, maar we zagen elkaar regelmatig. Zo zou ook het plan zijn om na de geboorte van Jelte zsm naar het Noorden te komen om de kersverse kleinzoon te bewonderen. Samen met mijn oudste broer en zijn gezin zouden ze in het weekend van 6 januari een weekendje overkomen om bij ons te komen. De eerste dagen gingen voorbij, ik had een super lieve kraamzorg, mijn man was gezellig thuis. Kleine Jelte was (en is) zo’n lief tevreden mannetje, we zaten echt op een roze (blauwe) wolk.

Het telefoontje

Ik was ook weer gauw op de been, grapte nog wat over de kraamtranen die maar uitbleven, en zo waren wij op 5 januari de blauwe slingers en ballonnen buiten aan het hangen, toen ik even binnen kwam om nog wat ballonnen te blazen zag ik dat ik een aantal gemiste oproepen had van mijn moeder. Ik grapte nog tegen mijn man, ‘Die bel ik zo wel terug, ze zal wel in de winkel staan en denken dat we nog wat nodig hebben’. Maar toch zat het me niet lekker en toen er direct weer gebeld werd en ik op nam kreeg ik mijn broer aan de lijn. Ik hoorde hem huilen en een angstig gevoel bekroop me, ik vroeg wat er was en toen hij met horten en stoten zei, ‘Papa is net overleden’ zakte de grond onder mijn voeten vandaan, ik keek op naar mijn man, begon keihard te huilen en de kraamverzorgster kwam van schrik naar beneden.

Ik heb bijna niks meegekregen van wat mijn broer allemaal zei.

Mijn man nam de telefoon over en heeft aangehoord wat er gebeurd was. Papa was niet lekker geworden tijdens het sporten, zijn trainer had nog de vitale functies gecheckt en deze waren allemaal in orde. Hij is in de auto naar huis gegaan en eenmaal thuis op bed gegaan, daar ging het mis. Een dubbele hartinfarct, het reanimeren van mijn oudste broer, de AED, het mocht allemaal niet baten. Ze hebben papa even bij kunnen krijgen maar gelijk zakte hij weer weg en bleef weg.

Mijn papa

Het werd stil.. Stil in Zeeland, stil in ons huisje in Dronrijp. Daar waar een bejubelde sfeer had moeten hangen, hing ik als verslagen, kapot, gebroken op de bank. In shock… Zo in een paar seconden van onze blauwe wolk afgetrapt, onwerkelijk.  Mijn lieve papa.. Ik had je zo graag de rol als Opa voor mijn eigen kleine Jelte zien vervullen.. Hij had zo meegeleefd tijdens de zwangerschap, elke dag vroeg hij hoe het ging. Ook is hij mee geweest naar een echo, ik ben nu zo blij dat we dit toen gedaan hebben!

Afscheid nemen

En ja.. En dan.. Dan moet er van alles geregeld worden. We wilden er heen, de crematie moest geregeld worden, hoe moest het dan met onze kleine man? ’s Avonds regelde ik via de telefoon met mijn moeder, broers en schoonzussen de crematie.  Mijn schoonouders boekten een huisje in de buurt van mijn ouderlijk huis en de kraamzorg en verloskundige zorgden er voor dat wij konden vertrekken met onze kleine man richting het Zuiden van het land. De dagen tot aan de crematie ben ik 2x bij papa geweest om afscheid te nemen. Hij lag er zo mooi bij, alsof hij elk moment wakker kon worden.

We hebben Jelte ook meegenomen naar waar papa opgebaard  lag, voor mijn gevoel heeft hij hem dan toch nog even kunnen zien.

Op de dag van de crematie was Jelte er ook bij, ik sprak tijdens de dienst en doordat onze kleine man er bij was gaf mij dit heel veel kracht en zette ik door om mijn stukje voor papa af te maken. Het was erg emotioneel, en  nog..

Een rollercoaster aan emoties

Eenmaal weer thuis in Friesland viel het zwaar om meer condoleance kaarten te hebben dan felicitatie kaartjes voor onze Jelte. Kraamvisite durfde niet goed langs te komen, ik wist niet wat ik moest voelen. Mocht ik nu wel blij zijn omdat Jelte er is, of moet ik nu alleen rouwen?  Echt een rollercoaster aan emoties. Ik werd geleefd, weet weinig tot niks meer van die eerste weken. Heb niet echt genoten van ons mannetje welke nu alweer 5 maanden oud is.

Hoe nu verder

Ja, dat was even zoeken. Ik heb hulp gekregen met rouwverwerking, hier heb ik superveel baat bij gehad. Inmiddels heb ik deze sessies afgesloten en is het weer aan mezelf om alles te verwerken en weer tot mezelf te komen. Het gaat met ups en downs, ik heb nog steeds wel eens een dag waarin alles teveel is en ik het liefste onder een steen wil kruipen. Wel was ik heel blij dat ik na mijn verlof weer aan het werk kon gaan en dit heeft echt geholpen met alles. Even een andere omgeving, andere gesprekken en andere dingen aan het hoofd. Thuis bleef ik toch maar piekeren.

Wat ik wel geleerd heb is om te genieten van elk moment. Ik ben minder gehaast en maak nu echt tijd vrij, ben mezelf veel bewuster van hoe snel iets voorbij kan zijn..  Het is zo ontzettend belangrijk is om van elkaar te genieten, plezier maken met elkaar,  herinneringen maken. Leef, het kan zomaar ineens voorbij zijn..

Liefs, Conchita