Cheryl (29) getrouwd met Jacco en moeder van zoon Wisse (okt ’16) wonen samen in het Friese Kollum. Ze werkt bij een woningcorporatie en blogt op haar eigen blog ps. Cheryl. Marinka (30) woont samen met man Matthijs en dochter Lot (nov ’16) in Zuthpen. Ze is leerkracht en blogt op haar blog A Lot of Words. De mama’s hebben elkaar leren kennen via Instagram en kletsen heel wat af. Ze nemen jullie elke twee weken mee in hun gedachtes, struggles en vragen over hun kids die een paar weken in leeftijd schelen.
Lieve Marinka,
Nu 2 jaar geleden deed ik een test en bleek dat ik zwanger was, ik was zo ontzettend blij. Al snel had ik de gedachten: zou het een jongen zijn of toch een meisje? Ik denk dat ik in het begin om de dag geswitcht ben met gedachte. Tijdens de 20-weken echo vroeg de echoscopiste of we wilden weten wat het zou worden: nee! “Nee?” Haar reactie was zo verbaast dat ik het vermoeden kreeg dat wij één van weinige ouders-to-be zijn die het niet wilden weten.
Uiteraard was ik erg nieuwsgierig, maar we vonden het leuker om het als verrassing te houden. Maar goed, dat maakte die gedachten in mijn hoofd niet minder sterk, misschien juist wel sterker. Toen ik rond de 30 weken zwanger was dacht ik steeds vaker aan een jongen. Ik zei vaker “hij” wanneer ik het over de baby had, maar durfde het op de een of andere manier niet te veel van uit te gaan. Bang dat het zou gaan tegenvallen wanneer het toch een meisje zou worden denk ik.
Tijdens de bevalling kon ik af en toe nog denken “ooh, nu gaan we straks ook weten of het een jongen of een meisje is!” En toeval of niet: het was een jongen! Had jij ook een sterk gevoel tijdens je zwangerschap wat je zou gaan krijgen? En klopt dit gevoel? Ik ben benieuwd!
Liefs Cheryl
(instagram: @pscheryl)
Lieve Cheryl,
Jeetje, 2 jaar geleden gewoon alweer. Bijna niet voor te stellen hoe snel de tijd voorbij vliegt. En wat vind ik het knap van jullie dat jullie konden wachten tot de geboorte om te weten of jullie een zoon of dochter zouden krijgen. Bij de verloskundige praten ze ook altijd over ‘hij’, totdat het tegendeel bewezen is. En ook bijzonder dat je het zelf steeds vaker over ‘hij’ had. Je moedergevoel was gewoon helemaal goed!
Ook ik had 2 jaar geleden een positieve test in mijn handen. Een heel licht streepje, het zal toch niet…? Uiteindelijk 3 testen later kon ik het pas een beetje geloven. En je raadt het nooit, Matthijs die bijna nooit weg is voor z’n werk, was deze week niet thuis! Ik besloot ‘m niks te vertellen over de telefoon, maar pas bij thuiskomt. Kleine frummel en ik hadden een geheimpje met z’n tweeën. De eerste weken was ik helemaal niet bezig met het geslacht. Dat begon meer te kriebelen toen het tweede trimester begon. Wij werden met de dag nieuwsgieriger en besloten een pretecho te laten doen met 17 weken. Ik zat in team blauw en Matthijs in team roze. Waar baseer je dat gevoel op? Op niks, alleen je gevoel. We hadden een hele mooie pretecho, onze frummel liet zich goed zien. En daar waren de magische woorden: “Gefeliciteerd, jullie krijgen een dochter.” Ongelooflijk, ik zat er helemaal naast met mijn gevoel! Maar wat is ze ontzettend welkom! En hoe cliché ook, het maakte mij niks uit, een gezond kindje krijgen is niet vanzelfsprekend en wel het allerbelangrijkste. Je snapt dat we vanaf toen wel veel meer roze in huis kregen 😉
Liefs, Marinka
(instagram: @marinkabloemendal)
