In de maandelijkse rubriek Memtalk komen inspirerende moeders aan het woord over het leven als mama/mem en delen hun ervaringen met jou. Vandaag vertelt Ingeborg over haar drie borstvoedingsavonturen. Zou het na de derde keer wel lukken?
Biografie
Naam: Ingeborg Koekoek
Moeder van: Milou (2011), Logan (2014), Nina (2018)
Instagram naam: Ingeborg_koekoek
Mijn borstvoedingsverhaal
De geboorte van Milou (2011)
Op vrijdag 16 december 2011 beviel ik van onze dochter Milou. Ik had een super bevalling van 5 uurtjes en daar was ze: 48 cm, 2830 gram en wat was ze mooi! Ze werd gelijk aan de borst gelegd alleen was ze zo klein en moe van de bevalling dat het haar niet lukte om te drinken.
Onervaren ouders de nacht in
Thuis werden we opgewacht door de kraamhulp die ons vertelde dat we elke drie uren haar moesten temperaturen en proberen aan te leggen. Aangezien het ‘s avonds was kon ze maar een uurtje blijven. Daar zaten we dan; trotse ouders die onervaren de nacht in gingen. Het lukte ons niet om haar aan te leggen en tot overmaat van ramp was haar temperatuur ‘s nachts tot 36.1 gedaald en was ze al helemaal paars geworden. We hebben haar snel huid-op-huid gelegd met kruiken en dekens eroverheen. En dan is het wachten tot de kraamhulp eindelijk komt. Die heeft, toen ze kwam, gelijk aluminiumfolie om Milou heen gewikkeld en gezorgd dat ze weer goed op temperatuur kwam.
Aanleggen en eerste keer kolven
Het aanleggen ging nog steeds niet goed, dus heeft de verloskundige een Medela kolf opgehaald. We begonnen vol goede moed aan ons kolfavontuur. Het was even tanden bijten, maar toen het eerste goud eruit kwam was ik o zo trots! Alleen het was ook o zo pijnlijk. We bleven stug door kolven tot ik na drie dagen merkte dat ik geïrriteerd raakte als ze Milou wou aanleggen. Daar schrok ik erg van. De volgende dag kregen wij een andere kraamhulp en die trof mij met dikke tranen aan in bed. Eerst ging ze bij Milou kijken en daarna gingen we samen kolven. Tadaaa, daar was de oorzaak! Mijn borstschilden waren 2 maten te klein! Vandaar alle pijn en kapotte tepels. Manlief en ik hebben toen samen besloten om dit borstvoedingsavontuur stop te zetten en te gaan genieten van ons meisje. En dat deden we, want wat werd ze ineens een blije baby van de kunstvoeding.
De geboorte van Logan (2014)
Op 18 februari 2014 werd onze zoon Logan geboren na weer een top bevalling van 4 uurtjes. Toen hij op me werd gelegd ging hij al snel opzoek naar de borst. Heel mooi om te zien. Hij hapte al snel gretig aan. Helaas ging het daarna wat minder met mij en werd ik opgenomen met flinke koorts en moest de verpleging Logan bij mij aanleggen, omdat ikzelf niks kon. Helaas moest Logan ‘s nachts mee worden genomen omdat hij zo misselijk was van het vele vruchtwater wat hij binnen had gekregen. Ze wilden zijn hoofdeinde omhoog doen, waardoor hij 24/7 in de gaten gehouden moest worden. Ze hebben hem toen kunstvoeding gegeven. De volgende dag hebben we besloten het zo te laten en de borstvoeding niet door te zetten. Mede door het trauma bij Milou én ik was nu mama van 2 kids waar Milou ook haar aandacht nodig had.
De geboorte van Nina (2018)
In april 2017 werden wij verblijd met een mooie positieve zwangerschapstest. We kregen er een dochter/zusje bij en ik wou dit keer 100% voor de borstvoeding gaan. Iets met 3x is scheepsrecht?! Dus heb ik in de zwangerschap al een kolf aangeschaft. Na twee keer een ziekenhuis bevalling te hebben gehad hoopte ik zo op een thuisbevalling in bad als alles goed mocht gaan.
Het begin van de weeën
Op maandag 8 januari, terwijl ik ‘s morgens bij de kapper zat, begonnen zachtjes de weeën. Om 14 uur die middag, had ik een afspraak bij de verloskundige die mij toen gestript heeft. Ik was toen 40.4 weken ver. Eenmaal thuis begonnen de weeën sneller en pittiger te worden, dus heb ik mijn ouders om 18 uur gebeld en zij hebben om 18.45 uur Milou en Logan opgehaald. 5 minuten later was de verloskundige er. Na een check op bed kwam het goede nieuws dat ik 4 cm ontsluiting had en de vliezen werden gebroken, Yeah!
De wens voor een badbevalling
Samen gingen we naar beneden en werd het bad opgezet in de keuken. De weeën waren terug gezakt en af en toe kwam er één. De verloskundige besloot tot 21 uur te blijven om dan weer een check te doen. We zouden daarna kijken wat we verder gingen doen. Ik werd stiekem wel zenuwachtig: gaat mij dit wel lukken thuis? Zonder pijnbestrijding? Om 20.30 uur zat de verloskundige mij aan te kijken en vroeg of ik druk had van onder, waarop ik antwoorde: “ik weet wel wat persweeën zijn en dat is dit niet.” Toch wou ze kijken hoe de ontsluiting was en deze was al 10 cm! Dus hielpen ze me snel het bad in en daar zat ik. En nu? De verloskundige legde mij uit dat ik het op eigen houtje moest gaan doen aangezien de persweeën niet kwamen. Wauw wat een klus was dat! Maar om 21 uur was daar onze gezonde dochter Nina! Een bevalling uit een boekje: in 2 uur in bad en thuis. Alles wat ik hoopte was gelukt. Nu de borstvoeding nog..
Angst dat het weer niet zou lukken
Op bed hielp de kraamhulp met aanleggen en wat dronk ze goed! 45 minuten genoot ik van het feit dat mijn dochter van mij dronk. ’s Nachts hebben we weer aan proberen te leggen, maar de angst was te groot. Dus wachtten we op onze kraamhulp. Samen legden we aan maar de pijn was niet te houden. We besloten om te gaan kolven tot de productie goed op gang kwam. Een paar dagen later zouden we weer gaan proberen aan te leggen. Het kolven ging super en wat was ik trots toen ze de eerste melk via de fles kreeg. Toen was daar het moment om aan te leggen en wat was ik zenuwachtig. Maar de kraamhulp was heel lief en wachtte geduldig tot ik het aandurfde. Het ging beter dan verwacht, alleen de pijn was nog erg hoog. De kraamhulp pakte er een tepelhoedje bij. Wauw wat een aanrader! Want daar begon ons borstvoedingsavontuur.
Het bezoek aan de lactatiekundige
Toen Nina 8 weken oud was ben ik naar de Lactatiedeskundige gegaan voor hulp bij het voeden zonder hoedje. Ik begon dat ding behoorlijk irritant te vinden. Super blij dat ik ben gegaan, want door haar hulp voed ik sinds die dag zonder hoedje en glunderde ik van trots. Helaas een paar dagen later kwam er een bultje aan de zijkant van mijn tepel en deze begon steeds groter en pijnlijker te worden. Ik heb toen eerst mijn ervaren borstvoedingsvriendin gebeld voor advies. Ze zei dat ik er met een naald in moest prikkenen en daarna het pus eruit te drukken. Dat lukte vrijwel niet. Ik bedoel steek zelf eens een naald in je tepel. Het ging redelijk, maar had helse pijn, dus besloot de dokter toch maar te bellen. Ik kon gelijk terecht en het eerste wat ze zei was: “dat was je nooit alleen gelukt! Wat een ontsteking.” Na een verdovende spray sneed ze de ontsteking weg en ging ik overstuur naar huis van de pijn.
Een flinke ontsteking, einde verhaal?
Gelukkig had ik nog gekolfde melk thuis, dus kon ik dat geven en wachten met kolven tot alle kids in bed lagen en manlief mij kon helpen. Op de bank zette hij het schild aan mijn borst en de kolf aan. Dit leidde tot een sprintje naar de wc: hij kon het niet aanzien. Hij zei dat Nina nu bijna 10 weken borstvoeding had gehad en hij er klaar mee was. Zoveel pijn mocht ik niet hebben, dus moest ik stoppen. Maar stoppen had geen zin, aangezien ik de ontsteking eruit moest kolven. Dus bleef ik de gehavende borst kolven en bood Nina de goede borst elke keer aan. Na een week kreeg ik groen licht van de dokter om weer life te gaan voeden, want de ontsteking was weg.
Nu een jaar later..
Nu is onze Nina bijna 1 jaar en voed ik haar nog met liefde! Ze eet ‘s middags een broodje en ‘s avonds met de pot mee aan tafel. En daarnaast geef ik haar ‘ s morgens als ze uit bed komt en ’s avonds voor het slapen gaan borstvoeding. En dit blijven we doen tot ze zelf aangeeft dat het genoeg is geweest.
Het was een lange weg maar het is ons gelukt en heb bijna al een jaar borstvoeding mogen geven!
Liefs, Ingeborg
